Kierowca bardzo dobrze mówi po angielsku więc wypytujemy go o co tylko się da. Przy okazji uczy nas pierwszych birmanskich słów. Mingalaba- dzień dobry i Pelaule- ile to kosztuje? Dodatkowo wprowadza nas w aktualne realia i informuje, że nie musimy wymieniać pieniędzy na czarnym rynku, jak sugerował to przewodnik, a możemy to zrobić w banku lub większym hotelu.
Okazuje się, że rząd w ostatnim czasie wprowadził trochę zmian dotyczących obcych walut i dostosował oficjalny kurs kyata do czarnorynkowego (1 usd= 750 kyat ).
Sam Yangon z okna samochodu wygląda zupełnie inaczej niż się tego spodziewałam. To już drugie zaskoczenie tego dnia. Mnóstwo samochodów i motorów, które nadużywają klaksona i ignoruja zasady ruchu drogowego. Do tego jeżdżą po lewej stronie drogi z kierownicą także z lewej strony. Wszystko pokrywa gruba warstwa kurzu, a budynki w wwiększości są obdrapanymi, betonowymi gigantami. Jednak, co jakiś czas mijamy zielony skwer, jakieś jezioro i pagody, które trochę poprawiają wygląd miasta. W końcu docieramy w okolice dworca kolejowego, wymieniany walutę (przechodzą tylko te dolary, które wyglądają jak prasowane i mają odpowiednią serię) i jemy śniadanie w jakimś podwórku. Z trudem przychodzi nam przełkniecie tej garstki ryżu, bo miejsce jest potwornie brudne, pomiędzy garnkani łażą psy, a talerze wyglądają na niemyte. Cóż, coś jeść musimy.
Na dworcu mamy czekać na Inge i Konrada, którzy są w Yangonie od dwóch dni. Nie działają nam telefony, więc liczymy że się pojawia. Czekamy leżąc przed budynkiem dworca na naszych matach i czujemy, że jesteśmy nieustannie obserwowani. Wszędzie plączą się bezpańskie psy i leżą śmieci. Mało przyjemne miejsce. Na szczęście Inga i Konrad w końcu się pojawiają. Wspólnie decydujemy się wyruszyć w kierunku jeziora Inle i kilka godzin później siedzimy w autobusie, którym mamy pokonać cześć trasy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz